تفسیری بازنمایانه از سیاست بین المللی دولت سیزدهم در منظومه جهانی قدرت

نوشتار حاضر با اتکاء به این مفروض که سیاست خارجی دولت آیت الله رئیسی صرفا با رهیافت های مادی گرایانه و عینیت محورانه قابل تفسیر، تبیین و مطالعه نمی باشد، درصدد تحلیل و واکاوی شاخص های چندگانه در تکوین و شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران- در بازه زمانی سال اول دولت سیزدهم- می باشد. لذا سوال اصلی پژوهش این است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(۱۴۰۱-۱۴۰۰) چگونه باید از طریق رویکرد و رهیافت ارزیابانه مورد کنکاش قرار بگیرد؟ فرضیه کار نیز بدین صورت تدوین شده است که به نظر می رسد مولفه های چندوجهی معطوف به آرمان های انقلاب اسلامی اساس تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره ی مورد بررسی را شامل می شود. در این راستا تحقیق حاضر می کوشد تا نشان دهد مرحله ارزشیابی در بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران صرفا نباید به اتمام دولت موکول شود، بلکه در ارزیابی های دوره ای و مقطعی، نیز در تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نقش به سزایی دارند. همچنین تحقیق فراروی مبتنی روش توصیفی و تحلیلی می باشد و در جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی و بهره گیری از سایت ها و مجلات چاپی و الکترونیکی و در مورد ابزار مورد استفاده نیز از فیش برداری استفاده شده است.