ارائه رویکردی نوین در بررسی نقش طبیعت گردی در توسعه پایدار

با شروع قرن بیست و یکم ، گردشگری یک واقعیت اجتنابناپذیر قرن و اصولا یکی از چشم اندازهای آینده ساز بشر شناخته شده است . اگرچه بشر اول قرن بیستم مجبور بود روزانه حداقل ۱۴ ساعت کار کند و بیمه های اجتماعی هم نداشته باشد، بشر اول قرن بیست و یک در هفته حدود ۳۵ ساعت کار می کند و از انواع بیمه های اجتماعی برخوردار است ، لذا انسان ابتدای قرن بیست و یکم بر خلاف انسان ابتدای قرن بیستم ، اوقات فراغت بسیاری دارد که باید صرف شود. مضافا اینکه انسان این قرن نسبت به نسل قبلی خود، باسوادتر و نسبت به مسایل جهان آگاهتر شده است و روز به روز به گردشگری اقبال بیشتری پیدا می کند. یکی از ضرورتهای نوین در توسعه پایدار، صنعت توریسم و گردشگری است و به همین اندازه یکی از ضرورتهای مدیریت موثر در صنعت گردشگری ، رویکرد نظامگرا به فعالیت گردشگری است . مدیرانی در صنعت گردشگری موفق خواهند بود که ایرانگردی و جهانگردی را به صورت مجموعه ای از اجزای متعامل و مرتبط در نظر بگیرند. نظام را می توان مجموعه ای از عناصر دانست که به هم پیوسته ، متکی به هم و تاثیرگذار به یکدیگر هستند و باهم یک ساختار واحد تشکیل می دهند. راهبرد گردشگری پایدار در دنیای امروز، رهیافت جامعی است که خواهان رشد بلندمدت صنعت گردشگری بدون اثرات مخرب بر زیست بومهای طبیعی است و بر این نکته تاکید دارد که در قالب توسعه گردشگری انسان قادر خواهد بود که جوانب خاصی از محیط را در جهت مثبت با منفی دستکاری کند . توجه به عوامل یاد شده و در نظر گرفتن اصل پیوستگی و نظام ارتباطی بین متغیرها و عوامل یاد شده و به کارگیری آن در تدوین برنامه جامع گردشگری می تواند به توسعه پایدار صنعت گردشگری در ایران کمک کند. حضور گردشگران در کشور ما یک شمشیر دو لبه است : از یک سو عاملی است که موجب حفاظت از ثروتهای طبیعی و یادمان های باستانی و مذهبی کشور می شود و از سوی دیگر عامل تخریب و حتی نابودی این منابع است . لذا در توسعه حضور جهانگردان بین المللی لزوما باید تشویق اثرات مثبت و محدودسازی آثار منفی این توسعه حضور را مد نظر داشت .