اختلال دوقطبی: ماهیت، سبب شناسی و روشهای درمانی

اختلال دوقطبی یکی از اختلالات خلقی رایج است که شامل دورههای منیک و دورههای افسردگی است. در دوره منیک، فرد شعف شدیدی را تجربه میکند و رفتارهای غیرعادی از خود نشان میدهد، در حالی که در دوره افسردگی، وضعیت شخصیتی و روانی فرد تحت تاثیر قرار میگیرد و احساس ناراحتی شدید و بیاشتهایی را تجربه میکند. این اختلال دورهای معمولا با تغییرات در عملکردشغلی و اجتماعی فرد همراه است و نیاز به درمان دارد. بیماران دوقطبی مزمن در حوزههای شناختی بدکارکردیهایی نشان میدهند. ۱ در DSM-۵ دو نوع اختلال دوقطبی I و II تعریف شده است که در اختلال دوقطبی I اپیزود مانیک وجود دارد اما در اختلالدوقطبی II تنها اپیزودهای افسردگی و یا هیپومانیا وجود دارد. عوامل بیولوژیکی، ژنتیکی و روانی-اجتماعی میتواند عامل بروز این بیماری باشد و همچنین شواهد معتبری وجود دارد که نشان میدهد بین وقایع تلخ زندگی از قبیل از دست دادن فرد مورد علاقه و ابتلا به افسردگی رابطه تنگاتنگی وجود دارد. درمان این اختلال، استراتژیهای درمانی بلندمدت را می طلبد. در این مقاله، مروری بر نرخ شیوع، علل و علائم بروز بیماری شده و در ادامه اختلالات همبود، فرایند درمانی و پردازش حسی و معنایی این اختلال بررسی گردیده است.