بررسی تاثیر افزودنی های شیمیایی لیگنوسولفونات و پلی کربوکسیلات اتر بر بتن های ساخته شده بر اساس سنگدانه های استاندارد ASTM-C۳۳۰

روند رو به رشد ایجاد شهر های جدید همزمان با افزایش شهرنشینی نیازمند ساخت ساختمان هایی با کیفیت و مقاوم میباشد که این امر پیش درآمدی بر صنعتی سازی ساختمان است . صنعتی سازی مبتنی بر این است که در طی یک فرآیند موجب افزایش کیفیت ، کاهش زمان ساخت ، افزایش بهرهوری از منابع انسانی ، تجهیزات، تکنولوژی و تسهیلات شویم . در مورد کیفیت ساختمان پس از طی شدن فرآیند صنعتی سازی شاهد استحکام بیشتر، افزایش عمر مصالح ، جلوگیری از اتلاف انرژی طی فرآیند تولید، سبک تر شدن سازه نهایی ، بهینه تر شدن روند اجرای پروژه، جلوگیری از آسیب به محیط زیست ، امکان استفاده از نیروهای کار دائمی ، امکان کنترل کیفی محصولی که در کارخانه (کارگاه) تولید می شود، حفظ ایمنی و سلامت در طول اجرا یا تولید و ایجاد تنوع در محصول یا خدمات هستیم که در این مقاله بحث سبک تر شدن سازه نهایی بر اساس ساخت بتن سبک با استفاده از سنگدانه های سبک با افزودنی های شیمیایی میباشد. بتن سبک را می توان به عنوان یکی از پیشرفت های صورت گرفته در زمینه حوزه صنعت بتن به حساب آورد. این نوع بتن علاوه بر کاهش بار مرده ساختمان از نیروی وارد به سازه در اثر شتاب زلزله می کاهد و در صورت تخریب ، وزن آوار حاصل نیز کاهش می یابد و می توان گفت با توجه به لرزه خیزی کشور ما ایران مطالعه بر تولید مطلوب این نوع بتن حائز اهمیت می باشد که بر حسب وزن مخصوص و مقاومت فشاری آن تفکیک می گردد. لیگنو یک نوع روان کننده بر پایه سولفونات است که با کم کردن کشش سطحی آب موجود در بتن ، باعث پخش شوندگی بیشتر ذرات سیمان و در نتیجه بهبود در خاصیت جاری شوندگی بتن می شود و به مهندسین بافت بتنی تحویل می دهد که در عین روان بودن در هنگام کار، مقاومت بسیار بالایی در سازه نهایی نیز دارد. امروزه استفاده از پلی کربوکسیلاتها که به عنوان نسل سوم روانکنندههای بتن شناخته می شوند به عنوان عنصر اصلی فوق روانکننده است مهم ترین تفاوت این روانکننده با روانکننده های نسل قبل مقدار کاهندگی آب آنها و روانی بخشی بالای آنها می باشد.