ادبیات و روزنامه نگاری /نوشته :علی اکبر قاضی زاده

روزنامه نگار را می توان به اعتبار حرفه ای که دارد، نویسنده و ادیب دانست؟ در جامعه ما هنوز این تصور رایج است که هر کس قدرت بیشتری در نگارش و کاربرد آرایه های کلامی دارد، می تواند روزنامه نگار باشد. ادبیات و روزنامه نگاری هر دو به کلام و مفاهیم کلامی وابسته اند و در هر دو نوشتن، ابزار انتقال معانی به شمار می آید. اما زمینه اشتراک این دو حرفه، در همین نکته ختم می شود. این تلقی که خبرنگار هر قدر به هنرهای نگارشی بیشتر مسلط باشد، در حرفه خود توفیق بیشتری خواهد داشت، درست است. چنین فرایندی را نباید به این معنا فرض کرد که روزنامه نگار، ادیب هم هست. نوشتن در مجموع سهم ناچیزی از مجموع مهارت های روزنامه نگارانه دارد. سهم قابل اعتناتر به جست وجو، کشف و قدرت استنتاج روزنامه نگار ربط می باید. در عین حال قدرت بهره گیری از هنرهای ادبی، در همه زمینه های روزنامه نگاری کاربرد برابری ندارد. از جمله این نقش در گزارش های انسان محور و گزارش از پدیده چشمگیرتر در زمینه هایی چون خبرنویسی یا مصاحبه، کم اثرتر است. در هر حال این دو عرصه را نمی توان یکسان دانست اما این نکته واقعیت دارد که روزنامه نگار مسلط تر به دقایق بلاغت، معنا و صنایع ادبی در کار خود تواناتر است