خیزش تبلیغات سیاسی در آمریکا /نوشته :استنلی برن و دنیس دیویس/ترجمه حسین سرفراز

نیمه نخست قرن بیستم زمانه به شدت تکان دهنده ای محسوب می شود و در این ایام است که اصول اولیه دموکراسی آزموده می شود. قدرت رسانه های جمعی به واسطه استفاده تبلیغات گران سیاسی خودکامه در تغییر و واگشت عقاید میلیون ها تن به سمت و سوی افکار خود به اثبات می رسد. هر چند که تبلیغات گران سیاسی نازی و کمونیست از رسانه ها با کارآمدی صریح و آشکار بهره می بردند، اما مبنای قدرت شان بر مخاطبین انبوه چندان درک نمی شد. در این ایام و در آمریکا نخستین نظریه پردازان با ترکیب دو گفتمان رفتارگرایی و فرویدیسم بر این باور بودند که پیام های تبلیغات سیاسی همچون گلوله های جادویی به آسانی و فوری حتی در سخت ترین دیواره های دفاعی نفوذ می کنند. بعدها هارولد لسول و افرادی نظیر او بر این باور بودند که تبلیغات سیاسی معمولا بر افراد به شیوه های تدریجی و ظریفی تاثیر می گذارد. والتر لیپمن از دیگر نظریه پردازان آمریکاست که شک و تردیدش نسبت به توانایی های متوسط مردم در اداره خویش و کارمندان تنبل رسانه ها وی را به این نتیجه رسانید که تصاویر نقش بسته در اذهان مردم تهدیدی برای دموکراسی است. جان دیویی نیز نسبت به نظریات نخستین تبلیغات سیاسی واکنش نشان داد. وی با تکیه بر مفاهیم سنتی دموکراسی، مردم را در حقیقت خوب و عاقل می دانست و باور داشت مقابله با تبلیغات سیاسی را نه کنترل رسانه ها توسط نخبگان تکنوکرات، که آموزش بیشتر عموم میسر می کند. نظریه مدرن تبلیغات سیاسی که در نظریه انتقادی ریشه داست بیان می کند: گفتمان عمومی توسط نخبگان قدرتمند شکل گرفته و محدود گشته است تا در خدمت اهداف ایشان باشد. نمونه تبلیغات سیاسی مدرن، تبلیغات تجاری است که دو مقوله مصرف و سرمایه داری را سودمند می داند.