مطالعه تطبیقی آثار اصل انصاف در حقوق قراردادهای ایران و حقوق انگلستان

هنگامی که قوانین حقوقی نقیصه هایی را به همراه دارند نهاد انصاف وسیله ای برای متناسب کردن و تعددی قواعد حقوقی است.انصاف از وجدان بشری که می به اجرای عدالت دارد سرچشمه می گیرد و به حقوقدان توان ویژه ای می بخشد تا به قانون از دریچهدیگری بنگرد انصاف صورتی خاص از عدالت است که یک قاعده را که به مناسبت ماهیت کلی خود، ناقص یا نارسا بوده اصلاحمی کند انصاف به روح قانون تاکید دارد و با انصاف است که حکم قانون با هدف قانونگذار موافق و هماهنگ می شود.هدف از این پژوهش تحلیل تطبیقی مفهوم و ماهیت انصاف به منزله منبع قواعد حقوقی و نقش این نهاد در تفسیر قراردادها در نظام-های حقوقی ایران، انگلیس است. این پژوهش در راستای پاسخگویی به این سوالات است که آیا انصاف می تواند منبع تعهداتقراردادی باشد یا خیر؟ انصاف می تواند نقشی در تفسیر قراردادها داشته باشد؟ و همچنین آیا انصاف ماهیتی فردگرایانه دارد یااجتمادی؟ انصاف را باید همراه و همگام با سایر منابع حقوق و در کنار آنها به رسمی شناخت و با توسل به این نهاد می توان ازظاهر عبارات قانون عدول کرد و آن را به نحوی تفسیر نمود که به نتیجه منصفانه منجر شود و همچنین انصاف دارای ماهیتاجتمادی است و با برداشتی که جمع گرایان از قرارداد دارند منطبق است.