حقوق اقلیت ها در حکومت نبوی

یکی از اهداف بزرگ انبیای الهی و به ویژه پیامبر گرامی اسلام ۹ احقاق حق و برپایی عدالت بوده است. اسلام در راستای کرامت انسانی و عدالت اجتماعی برای تمامی افراد، اعم از مسلمان و غیر مسلمان، حقوقی قائل است. این حقوق به طور متقابل در ارتباطات افراد با یکدیگر و با حکومت جاری است. سیره پیامبر ۹ به ویژه در مدینه و با تشکیل حکومت نشان دهنده آن است که حتی در صورت غلبه بر دشمن و پیروی اکثریت جامعه از ایشان، باز هم حقوق اقلیت غیر مسلمان را به رسمیت شناخته و به پیروان خویش با تاکید و جدیت رعایت حقوق اقلیت را توصیه می کردند و تاریخ نشان می دهد که گروه های اقلیت آزادانه در جامعه زندگی کرده و نه تنها بر پذیرش دین جدید الزام نمی شدند که گاه مباحثات اعتقادی نیز در حضور مسلمانان با پیامبر داشته و با انگیزه به چالش کشیدن پیامبر ۹ با ایشان احتجاج می کردند. در این مقاله برآنیم تا پس از بررسی مبانی و اصول رفتاری پیامبر در حکومت، به ویژه اصولی که در ارتباط با حقوق اقلیت ها در عرصه های مختلف است، به بررسی حقوق اقلیت ها در آن عرصه ها بپردازیم. بدیهی است که رفتار فردی ایشان با افراد و گروه ها نیز به عنوان حاکم کشور اسلامی می تواند در این امر از اهمیت خاصی برخوردار باشد.