نقش مراکز علمی پژوهشی در توسعه پایدار

دانشگاه ها و موسسات خلق دانش در نظام ملی نوآوری، وظیفه خلق دانش و فناوری موردنیاز بنگاه ها برعهده دانشگاه ها و موسسات خلق دانش می باشد. دانشگاه ها با انجام تحقیقات پایه ای موجب افزایش و تقویت زیربنای دانش ملی می شوند. موسسات پژوهشی با مالکیت خصوصی و عمومی از نتایج این تحقیقات استفاده کرده و آنها را در توسعه ی علوم کاربردی به عنوان قلمرو اولیه صنعت به کار می گیرند. بدلیل اینکه انسان محور توسعه پایدار است گردش افراد بین سه جزء نظام ملی نوآوری، یعنی صنعت، دانشگاه و موسسات پژوهشی، همچنین، انتقال افراد از این سه جزء به دولت و بالعکس، بسیار اهمیت دارد، زیرا افراد با خود دانش، مهارت، تجربه و به طور کلی دانش ضمنی را منتقل می کنند. دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی به عنوان مراکزی راهبردی در نظر گرفته می شوند که رشد و توسعه پایدار جوامع مستقیما به کمیت و کیفیت محصولات آنها وابسته می باشد. برخی نیز دانشگاه ها را آخرین سنگر تمدن قلمداد نموده، بر این باورند که توسعه همه جانبه و پایدار کشورها منوط به پویایی دانشگاه ها به عنوان «مرکز فرماندهی علمی و فکری» جامعه است. (یمنی ۱۳۸۸). موسسات آموزش عالی و مراکز تحقیقات پژوهشی از یک سو به عنوان حافظ و انتقال دهنده میراث فرهنگی و ارزش های حاکم بر جامعه اند و از سوی دیگر پاسخگوی نیازهای اجتماعی برای کسب، اشاعه و توسعه دانش و فناوری می باشند. "دانشگاه ها و مراکز علمی تحقیقاتی پژوهشی به دلیل نقش علمی و پیشرو آنها به عنوان نهاد پرچمدار رشد و توسعه علمی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جوامع بشری، از آغاز شکل گیری از اهمیت خاصی برخوردار بوده اند". از این رو سیاست های آنها همواره مورد توجه خاص دولت ها و ملت ها بوده است. (قادری،۱۳۹۰). در مقاله کنونی هدف، مروری اجمالی بر نقش مراکز علمی پژوهشی در توسعه پایداراست.