مقایسه میزان کارزدگی شغلی پزشکان جراح عمومی و جراح قلب شهر تهران

هدف از اجرای این مقاله مقایسه میزان کارزدگی شغلی پزشکان جراح عمومی و جراح قلب شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. بدین منظور ۳۵ نفر از پزشکان جراح عمومی و ۳۵ نفر از جراحان قلب به صورت تصادفی ساده از فهرست سازمان نظام پزشکی استان تهران انتخاب شدند و پرسشنامه های جمعیت شناختی فرسودگی شغلی مسلش و جکسون و پرسشنامه محقق ساخته خشنودی شغلی در مورد آن ها اجرا شد. ضریب پایایی این دو پرسشنامه ۰/۸ محاسبه و ضریب روایی هم زمان بین نمرات دو پرسشنامه برابر با ۶۵ محاسبه گردید. در رابطه با فرضیه های پژوهش فرض شد که بین میانگین های نمرات کل فرسودگی شغلی و زیر مقیاس های دو گروه پزشکان تفاوت وجود دارد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد که میانگین نمرات کل فرسودگی شغلی پزشکان جراح عمومی به طور معناداری بیشتر از جراحان قلب بود. (۰.۰۰۱P=). همچنین خستگی عاطفی عملکرد فردی (۰.۰۰۵P=) و خشنودی شغلی (۰.۰۲۹P=) پزشکان جراح عمومی بیشتر از جراحان قلب بود در ضمن میانگین نمرات کل کارزدگی شغلی پزشکان زن به طور معناداری بیشتر از پزشکان مرد بود ولی تفاوت معناداری بین میانگین نمرات مسخ شخصیت پزشکان جراح عمومی و جراحان قلب مشاهده نشد (۰.۰۲۱P=) همچنین خستگی عاطفی (۰.۰۰۱P=) و خشنودی شغلی (۰.۰۰۱P=) پزشکان زن بیشتر از پزشکان مرد بود، ولی تفاوت معناداری بین میانگین نمرات مسخ شخصیت و عملکرد فردی پزشکان زن و مرد وجود نداشت. درنهایت با توجه به یافته ها، پیشنهادهایی برای پژوهشگران آتی و پزشکان جراح عمومی و جراحان قلب ارائه گردیده است.