اثربخشی مداخله جیره عاطفی بر رابطه والد-کودک و استرس والدینی مادران خردسالان با علائم شبه اتیسم در معرض دایه گری دیجیتالی
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 79
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_DMED-26-4_001
تاریخ نمایه سازی: 12 شهریور 1402
چکیده مقاله:
مقدمه و هدف: در سالهای اخیر استفاده افراطی از وسایل دیجیتال در خردسالان افزایش چشمگیری داشته است و این استفاده افراطی پیامدهای نامناسب جسمانی، شناختی، هیجانی، اجتماعی و روانی از جمله تضعیف رابطه والد-کودک را به دنبال داشته است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله جیره عاطفی بر غنیسازی رابطه والد-کودک و کاهش استرس والدینی در مادران خردسالان در معرض دایهگری دیجیتالی انجام شد. مواد و روشها: طرح پژوهش شبه تجربی از نوع پیشآزمون-پس آزمون-پیگیری بدون گروه کنترل بود. ۱۲ نفر از خردسالان در معرض دایه گری دیجیتالی با علائم اتیسم که به مرکز اتیسم آوا مراجعه کردند بهصورت در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به مدت ۲ ماه مداخله جیره عاطفی دریافت کردند. برای ارزیابی اثربخشی مداخله از فرم کوتاه مقیاس رابطه والد-کودک (۱۹۹۴) و فرم کوتاه مقیاس استرس والدینی (۱۹۹۰) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS۲۵ استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر نشان داد که شرکت در مداخله جیره عاطفی سبب کاهش میزان مواجهه خردسالان با وسایل دیجیتال، افزایش نزدیکی و کاهش تعارض در رابطه بین والد-کودک، کاهش استرس و آشفتگی والدین و نیز بهبود تعاملات ناکارآمد بین والدین و کودک شده است. اندازه اثر مداخله بر کاهش میزان استفاده از وسایل دیجیتال بزرگ و بر مولفه های استرس والدینی و نزدیکی-تعارض رابطه بین والد-کودک متوسط بود و اثربخشی پس از گذشت دو ماه از اتمام مداخله پایدار بود. نتیجه گیری: بر اساس یافتهها، آموزش به والدین برای غنیسازی عاطفی رابطه با کودک در معرض دایه گری دیجیتالی با کاهش میزان مواجهه با وسایل دیجیتال، بهبود رابطه والد-کودک و کاهش استرس والدینی همراه بود؛ بنابراین از این روش میتوان برای غنیسازی زندگی خردسالانی که در معرض دایه گری دیجیتالی بودهاند، استفاده کرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سعید صادقی
گروه روان شناسی بالینی و سلامت، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
حمیدرضا پوراعتماد
گروه روان شناسی شناختی، پژوهشکده علوم شناختی و مغز، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
رضا خسروآبادی
گروه مدلسازی، پژوهشکده علوم شناختی و مغز، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
جلیل فتح آبادی
گروه روان شناسی تربیتی و تحولی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی و پژوهشکده علوم شناختی و مغز، دانشگاه شهیدبهشتی، تهران، ایران
صدیقه نیکبخت
گروه نورولوژی اطفال، مرکز طبی کودکان، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :