بهره گیری از ثبات حرارتی زمین در ایجاد آسایش حرارتی

معماری گذشته ایران همواره بر تعامل اندیشمندانه با طبیعت پیرامون خود استوار بوده است. استفاده از زمین به منزله یک منبع انرژی تقریبا نامحدود که در اعماق مشخص ثبات حرارتی دارد، از جلوه های این تعامل در ایجاد آسایش انسان و فرار از تنگنای شدید اقلیمی محسوب می گردد که ریشه در معماری سنتی ما هم دارد. ایده « معماری در پناه زمین»، امروزه در بعضی کشورها، یکی از ایده های پاسخگو به بسیاری از معضلات است، در حالی که در ایران کمتر توجه و بررسی شده  است. مقاله حاضر با هدف فراهم کردن اطلاعات و اشاعه « معماری در پناه زمین»  به بررسی انواع رو شهای استفاده از ثبات حرارتی زمین می پردازد. به این منظور، پس از نگاهی کوتاه به پیشینه استفاده از این نوع معماری و معایب و مزایای آن، با نگاهی تخصصی تر به جنبه های ثبات حرارتی زمین، از جمله عوامل تاثیرگذار بر دمای سطح زمین و اعماق چندمتری آن پرداخته می شود. درنهایت با استناد به نمونه های موردی مرتبط داخل کشور، راهکارهای پیشنهادی استفاده از ثبات حرارتی زمین در ایجاد آسایش حرارتی بیان می گردد.