ارزیابی کیفیت زندگی در نواحی روستایی با استفاده از سامانههای هوشمند (منطق فازی) (مطالعه موردی: دهستان مهبان شهرستان نیک شهر)

نواحی روستایی در کشورهای کمترتوسعه یافته ازجمله ایران به دلیل نابرابریهای اقتصادی و اجتماعی بین شهر و روستا، با چالشهای فراوانی مواجه هستند. از این رو شناخت و تبیین عوامل موثر بر کیفیت زندگی در این نواحی اهمیت بسزایی دارد. از آنجاکه عدم قطعیت ذاتا بر علوم انسانی به ویژه در محیطهای برنامهریزی و تصمیمگیری حاکم است و ارزشگذاری شاخصهای کیفیت زندگی نیز به طور نسبی در مناطق مختلف جغرافیایی متفاوت است، بهرهگیری از سامانههای هوشمند برای دستیابی به نتایج دقیقتر و واقعیتر بسیار ارزشمند است. هدف پژوهش حاضر ارزیابی و تحلیل کیفیت زندگی در نواحی روستایی دهستان مهبان شهرستان نیک شهر با استفاده از «منطق فازی» است، که از طریق شاخصهای عینی (کمی) و ذهنی (کیفی) در ابعاد اقتصادی و اجتماعی انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی مبتنی بر منطق فازی است. دادههای پژوهش از اسناد موجود در سازمانهای دولتی، آمارنامهها، و پرسشنامه به دست آمده است. نتایج یافتهها نشان میدهند که کیفیت زندگی عینی در دهستان مهبان در طیفی از نامطلوب تا نسبتا مطلوب قرار می گیرد، به گونه ای که روستای موکی پایین با ضریب ۱۴۵/۰ پایینترین درجه (نا مطلوب) و روستای کشیک با ضریب ۵۰۱/۰ بالاترین درجه (نسبتا مطلوب) را به خود اختصاص می دهد. کیفیت زندگی ذهنی نیز در طیف نسبتا نامطلوب تا نسبتا مطلوب جای می گیرد، به گونه ای که روستای تیتراندن با ضریب ۴۶۰/۰ کمترین درجه (نسبتا نامطلوب) و روستای کشیک با ضریب ۶۰۷/۰ بیشترین درجه (نسبتا مطلوب) را دارند.