معناآفرینی در شعر با استفاده از هنجارگریزی های زبانی (بررسی موردی: عزالدین مناصره، شاعر معاصر فلسطینی)

هنجارگریزی، همواره یکی از موثرترین روش های برجسته سازی زبان شعر بوده است. این پدیده، در شعر معاصر عربی اهمیت فراوانی یافته است تا آنجا که گاهی، درک کلیت شعری، بر محور آن دور می زند. عزالدین مناصره، شاعر معاصر فلسطینی، از جمله شاعرانی است که از انواع هنجارگریزی های نحوی، واژگانی و نوشتاری بسیار گسترده استفاده کرده است. علاوه بر این، وی گاهی با استفاده از عبارت ها و تمثیل های کهن، مضمونی از شعر پایداری پدید آورده است که بهره گیری از چنین شگردی، سیمایی متمایز به سبک شعری وی بخشیده و موجبات تازگی شکل بیان و در نتیجه افزایش دشواری فهم وگستردگی زمان ادراک حسی خواننده را فراهم آورده است. هنجارگریزی های او، هر چند زبان شعری وی را متمایز ساخته و غالبا مثبت است، اما در برخی موارد نیز از آن جهت که غرابت زبان و شیوه بیان را به دنبال دارد، به ساختارهای زبان آسیب می رساند و انتقادهایی بر آن وارد است. این پژوهش، سعی دارد تا با روش توصیفی- تحلیلی و بر مبنای الگوی هنجارگریزی لیچ به بررسی هنجارگریزی های مشهود در شعر عزالدین مناصره؛ از جمله: هنجارگریزی های زمانی، نحوی، واژگانی، و نوشتاری بپردازد.