تحلیل و نقد نمادپردازی دینی در دیوان امل دنقل

شاعران معاصر با نمادپردازی، معنی و مفهوم تازه ای به بعضی شخصیت ها یا وقایع تاریخی بخشیده اند. شاعر نمادگرا با توجه به این که فرهنگ و دانش عمیقی دارد؛ برای بیان افکار و دیدگاه های خود در تاریخ قدیم و جدید، اسطوره و میراث نمادهایی را جست وجو می کند که افکار این انتخاب باید با موقعیت کنونی جامعه هماهنگ باشد.چنانچه شاعر بخواهد آن را معکوس بیان کند، باید به گونه ای آن را به کار برد که خواننده به خوبی متوجه تضاد آن با اصل نماد شود. امل دنقل، شاعر نمادپرداز مصری تلاش می کند تا دیدگاه ها و نقطه نظرهای خود در را قبال موضوعات مختلف سیاسی- اجتماعی در قالبی نمادین بیان کند تا از رهگذر آن نابسامانی های موجود در جوامع عربی و به ویژه مصر را اصلاح کند .نمادهای شاعر به ۳ دسته دینی (امام حسین (ع)، حضرت یوسف (ع) و...)، اسطوره ای (اوزیریس، ادیپ، سیزیف و...) و تاریخی (اسپارتاکوس، هانیبال، کلیب و...) تقسیم می شوند. وی در این نمادها از تکنیک های بیانی مختلف مانند نقاب، بینامتنی، وارونگی، پارادوکس و... استفاده کرده است. محور اصلی نمادهای امل دنقل را عزت و عظمت پیشین ملت های عربی، فقر و فساد، قیام علیه ظلم و ستم، مرگ و رستاخیز و امید به آینده تشکیل می دهد. رویکرد این پژوهش تحلیل و نقد نمادهای دینی شاعر است.