آموزش و رویکرد نوین جهانی از طریق مدیریت و برنامه ریزی در تعلیم و تربیت

پدیده جهانی شدن از بحث انگیز ترین مسائل روز جهان به شمار می رود . شاید هیچ پدیده دیگری تا بدین اندازه در ابتدای هزاره سوم توجه اندیشمندان، سیاستمداران، اقتصاددانان و متولیان فرهنگی را به خود جلب نموده است . پدیده ای که در تصمیم گیریها و فعالیت های اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی انسانها نقش تعیین کننده داشته و مرزهای جغرافیایی را به حداقل کاهش می دهد، منافع مردم کشورها را بیش از پیش به هم تنیده می کند و علاوه بر کالا و خدمات ، افکار و دانش بشری نیز آسانتر و بی حد و مرز تر از گذشته مبادله می شود این پدیده که قدمتی دیرینه دارد موجب ظهور فناوری های جدید، بویژه فناوری های مربوط به عرصه اطلاعات و ارتباطات در جهان شده است . این تحولات نیز دنیای جدیدی را شکل داده و به ظهور رسانده که از قسمت های متعادلی تشکیل شده است ؛ قسمت هایی که جمع شدن آن ها در کنار یکدیگر در شبکه جدید ارتباطات تعاملی نه از سر اتفاق که از روی اجبار ناشی از ضرورت تاریخی است . این تجمع و تعامل موجب ظهور و تجدید حیات زبان ها و فرهنگ هایی شده که به گونه ای متنوع نظام پویای جهانی را پی ریزی کرده است .(صبوری خسروشاهی ، ۱۳۸۴، ص ۱). تغییر در سیاست های آموزشی و پرورشی ، نخستین بار مورد توجه میشل فوکو در اثر مهم وی با عنوان مراقبت و تنبیه قرار گرفت