جایگاه بیع مشروط در ایران

بیع شرط یکی از انواع عقود ا ست که نکات حقوقی آن ب سیار مهم و پیچیده ا ست . ب سیاری از افراد به دلیل ناآگاهی و نیز مشکلات مالی اقدام به انجام این نوع عقد می کنند و به دلیل رعایت نکردن برخی نکات، سرمایه زندگی خود را از د ست می دهند. »بیع شرط« عبارت ا ست از معامله ای که در آن برای فرو شنده، حق خیار در نظر گرفته می شود؛ به این نحو که در صورت پس دادن بهای کالا به خریدار در مدتی معین ، معامله فسخ می گردد؛ مانند آنکه فروشنده ی خانه ، با خریدار توافق کند چنانچه ظرف یک سال پس از معامله ، بهای خانه را به وی برگرداند حق ف سخ عامله را دا شته با شد. پس اگر فرو شنده سر مدت، بهای کالا را بر نگرداند بیع لازم و قطعی شده و حق فسخ وی ساقط می شود.۱حال در این معامله ، به خود قرارداد، »بیع شرط و«به تسلط فروشنده بر حق خیار، »خیار شرط« گفته می شود. البته آنچه در باب تجارت با عنوان »خیار شرط« معروف شده، علاوه بر بیع ، در دیگر عقود لازم - غیر از نکاح و وقف - نیز جاری بوده و هر یک از طرفین می توانند شرط کنند که دارای این حق باشند.همچنین اگر خیار شرط بدون مدت ذکر شد،امکان تنفیذ خیار شرط وجود دارد، اما حداکثر مهلت آن تا سه روز می باشد۲. .