بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی به والدین دانش آموزان دبستانی مبتلا به اوتیسم برای سازگاری اجتماعی

این مقاله به بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی به والدین دانش آموزان دبستانی مبتلا به اوتیسم برای سازگاری اجتماعی میپردازد. در این مقاله، ابتدا به تعریف اوتیسم و مشکلات اجتماعی که در این بیماری وجود دارد، پرداخته میشود. سپس، به بررسی نقش والدین در تواناییهای اجتماعی دانش آموزان با اوتیسم و نحوه آموزش مهارت های اجتماعی به والدین پرداخته میشود. این پژوهش در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ در کرمانشاه صورت پذیرفت. مداخله شامل ۸ جلسه آموزش مهارتهای ارتباط موثر بود که به صورت کارگاهی و هر بار به مدت ۹۰ دقیقه برگزار شد. این افراد به صورت در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی ساده در دو گروه ۱۲ نفره (آزمایش و کنترل) جایدهی شدند. در ادامه، اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی به والدین در بهبود سازگاری اجتماعی دانش آموزان با اوتیسم، از جمله بهبود تواناییهای ارتباطی و تعاملی، کاهش رفتارهای نامناسب و بهبود رفتارهای اجتماعی، مورد برر سی قرار میگیرد. داده ها به و سیله پر س شنامه مهارت اجتماعی دانش آموزان پیش از دب ستان، فرم والدین (گر شام و الیوت۱، (۱۹۹۰ جمعآوری شدند. این پرسشنامه دارای ۳۹ گویه بوده و چهار زیر مقیاس همکاری، جرئتورزی، مسئولیتپذیری، و خودمهارگری را میسنجد. این مقاله با ارائه مطالعات و شواهد قابل قبول، به اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی به والدین دانش آموزان دبستانی مبتلا به اوتیسم برای سازگاری اجتماعی اشاره میکند. نتایج نشان داد با آموزش شیوه ارتباط موثر به والدین دانش آموزان مبتلا به این اختلال، این دانش آموزان فرصت مییابند که از تعاملهای اجتماعی خود با والدین لذت برده و تجارب اجتماعی بیشتری کسب کنند.