الگوی ساختاری رابطه شفقت با خود و گرایش به خودکشی دانشجویان دختر با نقش واسطه ای تاب آوری

هدف پژوهش حاضر ارائه الگوی ساختاری رابطه شفقت با خود و گرایش به خودکشی با نقش واسطه ای تابآوری بود. روش پژوهش همبستگی در قالب الگویابی معادلات ساختاری و جامعه آماری شامل دانشجویان دختر مقطع کارشناسی در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که تعداد ۳۲۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و مقیاسهای شفقت به خود نف((۲۰۰۳، مقیاس تابآوری کانر و دیودسون((۲۰۰۳ و پرسشنامه افکار خودکشی بک (۱۹۷۹) را تکمیل نمودند. روابط بین سازه های مدل پیشنهادی با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS ویراست ۲۴ تحلیل شد. نتایج نشان داد که مدل مفروض میانجیگری تاب آوری در رابطه بین شفقت با خود و گرایش به خودکشی دانشجویان دختر برازش قابل قبولی با داده ها دارد. همچنین شفقت با خود و تاب آوری بهصورت مستقیم گرایش به خودکشی را پیشبینی نمودند. علاوه بر این شفقت با خود بر گرایش به خودکشی بهواسطه تاب آوری اثر غیرمستقیم دارد. در نتیجه می توان گفت سازه های مثبت روانشناختی از جمله خودشفقت ورزی و تاب آوری نقش مهمی در گرایش به خودکشی دانشجویان دختر ایفا می نمایند. بدیهی است مسئولین امر می توانند با تکیه بر نتایج و در راستای کاهش و بازداری افکار خودکشی دانشجویان در معرض خطر نسبت به برگزاری کارگاه های آموزشی و دوره های دانش افزایی اقدام نمایند.