رابطه تحمل پریشانی، ناگویی هیجانی و اضطراب اجتماعی با اعتیاد به تلفن همراه هوشمند در دانشجویان شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تحمل پریشانی، ناگویی هیجانی و اضطراب اجتماعی با اعتیاد به تلفن همراه هوشمند در دانشجویان شهر اهواز بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری آن شامل کلیه دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز بود که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ مشغول به تحصیل بودند و به روش تصادفی چند مرحلهای ۲۴۰ نفر به عنوان نمونه از میان آنها انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه های تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، (۲۰۰۵، ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، (۱۹۹۴، اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، (۲۰۰۰ و اعتیاد به تلفن همراه هوشمند (سواری، (۱۳۹۳ بودند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین تحمل پریشانی با اعتیاد به تلفن همراه هوشمند رابطه منفی و معنیدار و بین ناگویی هیجانی و اضطراب اجتماعی با اعتیاد به تلفن همراه هوشمند رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای ناگویی هیجانی و اضطراب اجتماعی قادر به پیشبینی اعتیاد به تلفن همراه هوشمند هستند ولی تحمل پریشانی قادر به پیشبینی نبود. به طور خلاصه از نتایج این پژوهش میتوان استنباط کرد با کاهش تحمل پریشانی و افزایش ناگویی هیجانی و اضطراب اجتماعی در دانشجویان، اعتیاد به تلفن همراه هوشمند نیز افزایش پیدا میکند.