اثربخشی تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای (TDCS) بر بهبود اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) در کودکان و نوجوانان

بیماری اختلال کم توجهی/ بیش فعالی (ADHD)یک اختلال روانپزشکی است که کودکان پیش دبستانی, کودکان, نوجوانان و بزرگسالان سراسر جهان را مبتلا کرده و مشخصه آن الگوی کاهش پایدار توجه و افزایش تکانش گری و بیش فعالی است. براساس شرح حال خانواده ها ،تعیین ژنوتیپ و مطالعات تصویربرداری عصبی شواهد روشنی برای پایه زیستی ADHD وجود دارد. این بیماری حدود۵ تا ۸ درصد کودکان سنین مدرسه را مبتلا می کند و ۸۵-۶۰ درصد افرادی که در کودکی این تشخیص را دریافت می کنند در نوجوانی واجد ملاک های اختلال هستند و تا ۶۰ درصد آنها علائمشان تا بزرگسالی ادامه می یابد.کودکان، نوجوانان و بزرگسالان دچار اغلب تخریب قابل توجهی در کارکرد تحصیلی و نیز موقعیت های بین فردی و اجتماعی نشان می دهند. روش های تحریک الکتریکی فراجمجمه ای یکی از روش های درمانی نوین است که برای بهبود بسیاری از بیماری های روانپزشکی مورد تحقیق و استفاده قرار گرفته است. یکی از این روش ها تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای (tDCS) است که یک روش غیرتهاجمی است و در آن جریان الکتریکی وارد شده به مغز با تقویت یا بازداری ارتباط بین نورون ها در مناطق مختلف مغز می تواند باعث بهبود علائم اختلالات شود. به دلیل کاربرد نسبتا آسان و عدم عوارض جانبی شدید، tDCS یک روش مداخله امیدوارکننده برای اختلالات عصبی مختلف، مثل اسکیزوفرنی و اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در نظر گرفته میشود. دانش اندکی در مورد تجربیات شرکتکنندگان در تحقیقات بالینی tDCS، به ویژه تحقیقات بر روی کودکان وجود دارد. جستار حاضر با روش توصیفی تحلیلی به مرور تحقیقات صورت گرفته بر بهبود اختلال ADHD در کودکان و نوجوانان اختصاص دارد. با مرور ۲۴ مقاله فارسی و انگلیسی به این نتیجه دست یافتیم که اجرای TDCS بر بهبود اختلال ADHD در کودکان و نوجوانان میتواند اثربخش باشد. با این حال تحقیقات آتی، باید به طور نظاممند نقش عوامل بین فردی (به عنوان مثال، نوع فرعی (ADHD و پارامترهای تحریک (به عنوان مثال، محل، قطبیت، شدت، مدت زمان، نرخ تکرار) را بر اثربخشی tDCS در حوزه ADHD ارزیابی کنند و بررسی نمایند که آیا دارای فواید بلند مدت هستند یا چنین فوایدی ندارند.