معماری برای معلولین نابینا و کم بینا در محیط های بستهو فضاهای باز شهری

توجه به معلولین نابینا در سال های اخیر در سطح جهانی افزایش چشم گیری داشته است که می توان این توجه را که باعث ارتقاسطح زندگی آن ها شده ستایش کرد . لیکن متاسفانه در کشور ما این موضوع آن چنان مورد توجه قرار نگرفته است . عدم قدرت بینایی به آن معنا نیست که فرد نابینا به عنوان یک انسان، سهمی در فضای معماری ندارد. طراح می باید فضا را در حیطه درکاستفاده کننده نابینا و کم بینا طراحی نماید تا چنین افرادی پیام فضا را در حیطه سایر حواس خود دریافت، تجزیه و تحلیل و درکنمایند.در این پژوهش بر اساس روش توصیفی - تحلیلی , هدف این ست که با بررسی نیاز ها و ادراک مبتنی بر حواس سالمنابینایان , به بیان ضوابط و تشریح معیار های فضایی مناسب و مورد نیاز نابینایان که سبب درک بیشتر این دسته از افراد درفضاهای بسته و باز عمومی می شود بپردازیم