معیارهای اساسی در تاب آوری سازمانی: مطالعه مروری

تاب آوری به توانایی یک سیستم، مانند یک سیستم اجتماعی- اکولوژیکی، برای جذب و انطباق با تغییرات و آشفتگی ها و در عین حال حفظ عملکردها، ساختارها و بازخوردهای اصلی خود اشاره دارد. نویسندگان همچنینتاب آوری سازمانی را به عنوان توانایی یک شرکت برای رویارویی موفقیت آمیز با رویدادهای غیرمنتظره یامخرب و تبدیل آنها به فرصت های رشد به جای اجازه دادن به آنها برای ایجاد آسیب تعریف می کنند. اینمطالعه پنج حوزه را برای افزایش انعطاف پذیری و پایداری ارائه می کنند، یعنی بهره وری منابع، بهبود فرآیند،مشارکت و توانمندسازی، نوآوری، و بازخورد و یادگیری. هدف این حوزه ها کمک به سازمان ها برای انطباقبهتر با تنوع بازار و رویدادهای غیرمنتظره و در عین حال محافظت از فرآیندهای اساسی و به حداقل رساندن تاثیراقتصادی آنها است. همچنین این مطالعه خاطر نشان می کند که فرآیندهای توسعه ای مانند یادگیری سازمانی، کهشامل یادگیری از تجربیات گذشته است، برای افزایش انعطاف پذیری و سازگاری سازمان ضروری است. علاوه براین، دسترسی به طیف وسیعی از منابع، از جمله منابع اجتماعی و مادی، تاب آوری سازمانی را با افزایشسازگاری سازمانی، ارائه پشتیبانی و اجازه دادن به سازمان در مقابل فشارها، بهبود می بخشد. به طور خلاصه تابآوری سازمانی شرطی حیاتی است زیرا سازمانها را کمک میکند تا عملکرد خود را در شرایط چالش برانگیزمانند بحران ها، شوک های اقتصادی یا بلایای طبیعی حفظ کنند. با اتخاذ عوامل ارائه شده در این مطالعه، سازمانها میتوانند ظرفیت خود را برای تاب آوری افزایش دهند و طول عمر و پایداری خود را تضمین کنند.