الگوی جامع عوامل موثر بر بهبود خلاقیت کارکنان و نقش پنهان سازی دانش در آن

چالش عمده ای که مدیران در قرن بیست و یکم با آن روبه رو هستند، چگونگی استفاده از استعدادها و توانایی های بالقوه کارکنان است تا گرایش به کارآفرینی و در نتیجه نوآوری های سازمانی را تسریع نمایند. برای نیل به این هدف، کارکنان سازمان ها می توانند با آگاهی از میزان خلاقیت در سطح فردی و مدیران با آگاهی از آن در سطح گروهی و تیمی و تقویت آن از حداکثر توانمندی های فکری، ذهنی و عقلی خود به منظور پویا کردن سازمان بهره مند شوند. ازاین رو هدف این پژوهش ارائه الگوی جامع عوامل موثر بر بهبود خلاقیت کارکنان در سطوح مختلف و جایگاه کمک کننده دانش در این اثرگذاری است. این مطالعه با رویکردی توصیفی- تحلیلی، ضمن واکاوی مبانی نظری موجود به دنبال شناسایی عوامل ارتقا دهنده خلاقیت و نوآوری در محیط سازمان می باشد. نتایج این مطالعه نشان دهنده آن است که سه دسته عوامل فردی، شغلی و سازمانی بر توسعه خلاقیت کارکنان در سازمان تاثیر دارد. همچنین اقدامات پنهان سازی دانش که توسط کارکنان به کار گرفته می شود، در کاهش خلاقیت فردی و تیمی موثر است؛ بنابراین به مدیران سازمان ها پیشنهاد می شود برای کاهش پنهان سازی دانش و افزایش خلاقیت فردی و تیمی، تمرکز سازمان را بر بهبود عوامل فردی (بی نزاکتی و طردشدگی کارکنان)، عوامل شغلی (عجین شدن با شغل و تعارض شغلی) و عوامل سازمانی (رهبری اخلاقی و سیاست های سازمانی) قرار دهند.