نقش فعالیتهای فرهنگی و پرورشی در جلو گیری از آسیب های اجتماعی دانش آموزان

مدرسه اولین محیط اجتماعی است که کودک ونوجوان ناچار است خود را با نظم و قوانین آن هماهنگ سازد. این نظم و تربیت مسلما از قوانین و مقررات حاکم در خانواده رسمی تر و اطاعت از آن لازم است . در این مرحله است که کودک و نوجوان ناسازگار و نامتعادل که استعداد پیروی از نظم یا هماهنگی با محیط را ندارد، با عدم موفقیت مواجه می شود. مدرسه به عنوان یک واحد کنترلی اجتماعی به دانش آموزان می آموزد که چرا به خاطر هدف و نظم جامعه آموزشی لازم است مقررات را رعایت کنند.از سوی دیگر یکی از دغدغه های دولت و کارشناسان اجتماعی ، حفظ سرمایه ی انسانی و به تبع آن پیشگیری از وقوع جرایم در بین کودکان و نوجوانان است . در این ارتباط آموزش و پرورش در کنار دیگر نهادها می تواند به عنوان یکی از نهادهای موثر در جامعه با رویکرد اجتماعی در سطوح مختلف پیشگیری (وضعی و اجتماعی ) وارد شود و با تمرکز بیشتر بر کودکان و نوجوانان دانش آموز در تعاملی منطقی و تعریف شده و با جهت گیری اجتماعی ، به کاهش بزهکاری و مهار آن بپردازد.یکی از اساسترین بخش های پیشگیری رشدمدار، توجه به جایگاه آموزش و پرورش در پیشگیری از جرم است . با نگاهی عمیق به عملکرد تربیتی آموزش و پروش در میزان ارتکاب به جرم در سنین پایین و بزرگسالی درمی یابیم که آمار برخی از جرایم در میان دانش آموزان نشان دهندهی آن است که نظام آموزش و پرورش در ایران به وظایف و کارکردهای آموزشی و به خصوص پرورشی خود به درستی عمل نکرده است . در واقع می توان گفت مدارس ما بر آموزش کلیشه ای و مبتنی بر حفظ کردن و نمره، بیشتر از توجه به شیوههای تربیتی و پیشگیری و بررسی زیربنایی مشکلات توجه دارد.