اثربخشی طرحواره درمانی بر تعارضات زناشویی ، تاب آوری و کاهش علائم عاطفی درهم شکستن در زوجین متقاضی طلاق

مقدمه : درگیریهای زناشویی تا حدودی به دلیل اختلالات روانی زوجین ، مسائل مربوط به فرزندان و دورههای طولانی افسردگی رخ می دهد که همگی ممکن است منجر به شکست رابطه و طلاق شوند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تعارضات زناشویی ، تابآوری و کاهش علائم عاطفی در هم شکستن انجام شد. روش تحقیق : تحقیق حاضر در زمره تحقیقات نیمه آزمایشی با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت . جامعه آماری تحقیق شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره خانواده منطق ۱ شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بودند. نمونه آماری ۳۶ نفر بود با روش نمونه گیری هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و به طور مساوی در دو گروه قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ کدام از مداخلات طرحواره درمانی را دریافت نکردند. اما گروه آزمایش تحت هشت جلسه ۲ ساعتی مداخلات طرحواره درمانی گرفتند. به منظور جمع آوری دادهها از پرسشنامه استفاده شد. همچنین به منظور تجزیه و تحلیل یافته ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که روش طرحواره درمانی سبب بهبود هر سه متغیر تعارضات زناشویی ، تابآوری و کاهش علائم عاطفی در هم شکستن گردید. نتیجه گیری: براساس یافته ها، طرحواره درمانی برای بهبود تعارضات زناشویی ، تابآوری و کاهش علائم عاطفی در هم شکستن توسط روانشناسان و پرستاران روانپزشکی پیشنهاد می شود.