آموزش میراث فرهنگی از طریق موزه های مجازی به دانش آموزان با شایستگی های رسانه ای و زبانی مختلف

موزه های مجازی (VMها) از فرآیند متقابل و مداوم میان موزه ها و فناوری های دیجیتال به عنوان روشی افزوده برای انتشار محتوا و ارائه ی دانش در خصوص میراث فرهنگی به وجود آمده اند. VM مفهومی است که هنوز هم می توان آن را تعریف کرد؛ این مقاله نیز در تلاش است تا به صورت خلاصه، پذیرش پتانسیل مفهومی را نشان دهد که انگیزه ی تلاش های ما برای توسعه های بیشتر بوده است. سوالات اصلی که انگیزه ی مرحله ی اول از پژوهش بودند، عبارت بودند از: آیا داستان گویی دیجیتال می تواند مشخصه ی اصلی VMهای آینده باشد؟ آیا داستان می تواند از ارتباط و درک میراث فرهنگی ای حمایت کند که امکان روابط غنی با گذشته را فراهم می آورد؟ آیا سیستم های پیچیده، نظیر محیط و چشم انداز ایجادشده (که با روابط زمان و مکان میان عناصر ترسیم شده اند و در اغلب موارد نشان دادن آنها یا ارزیابی آنها امری دشوار تلقی می شود)، که در داستان گویی دیجیتال وجود دارند، می توانند روشی محسوب شوند که طی آن ارزش های این سیستم به عنوان اسناد و دست نوشته های تاریخ بشر مورد استفاده قرار گیرند؟ آیا افزایش آگاهی از گذشته می تواند موجب حمایت از حس تعلق و ایجاد هویت شود؟ کدام نوع از داستان ها را می توان در حال حاضر با ابزارهای موجود طراحی کرد؟ این مقاله، پس از مرور مقدماتی، پاسخی موقت به این پرسش ها داده و یافته های اصلی ارائه شده توسط مجموعه ای از مطالعات اخیر مربوط به این رویداد را با برخی پژوهش های اولیه ترکیب می کند؛ در نهایت این مقاله دیدگاه هایی را در خصوص توسعه های آینده ارائه می نماید.