مدل شخصیت کلونینجر در سندرم فیبرومیالژیا: یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز

مقدمه: سندرم فیبرومیالژیا (FMS) یک اختلال درد مزمن اسکلتی-عضلانی است. اگرچه درمان­های زیادی برای فیبرومیالژیا در دسترس است، مدیریت آن همچنان یک چالش است. شواهد اخیر نشان می­دهد که ویژگی­های شخصیتی ممکن است بر فیبرومیالژیا تاثیر بگذارد. روش کار: بر اساس دستورالعمل های PRISMA، این مرور سیستماتیک و متاآنالیز به بررسی آسیب اجتنابی و خودراهبری در بیماران فیبرومیالژیا با استفاده از مدل شخصیتی کلونینگر پرداخت. متاآنالیز شامل ۱۴ مطالعه برای ارزیابی اجتناب از آسیب و ۱۱ مطالعه ارزیابی خودراهبری در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا در مقایسه با افراد سالم بود. داده­های گزارش شده از مطالعات اولیه در یک مدل اثرات تصادفی با استفاده از رویکرد هجز ادغام شدند. نتایج: بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا در مقایسه با افراد سالم، اجتناب از آسیب بالا (Hedges' g = ۱.۳۱؛ ۹۵% CI: ۰.۹۷ تا ۱.۶۵) و خودراهبری پایین (Hedges' g = ۰.۷۱؛ ۹۵% CI: -۱.۰۰ تا -۰.۴۲) را در مقایسه با افراد سالم نشان دادند. علاوه بر این، نتایج نشان داد که اجتناب از آسیب بالا به طور قابل توجهی با افزایش خطر FMS مرتبط است، اگرچه خودهدایتی بالا، نقش محافظتی در برابر آن ایفا می­کند. نتیجه­گیری: نتایج نشان داد که آسیب اجتنابی بالا و خودراهبری پایین، از ویژگی­های شخصیتی متمایز بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا هستند. شناسایی و ارزیابی زودهنگام آسیب اجتنابی بالا و خودراهبری پایین، ممکن است به مفهوم­سازی مکانیسمهای پیچیده زمینه­ای فیبرومیالژیا کمک کند. علاوه بر این، می تواند بیماران مستعد به ورود در یک چرخه معیوب ناتوانی و درد را شناسایی کند. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر نقش ویژگی­های شخصیتی مورد نیاز است.