تاثیر ادبیات ایران و زبان عربی بر یکدیگر در قرن ۲۱

بی تردید ورود اعراب به ایران و حضور آنها در این سرزمین در ابعاد مختلف زندگی مردم، تاثیرات مهم و چشم گیری گذاشته است که اغلب این تاثیرات جز جنبه ای که ناظر به پذیرفتن دین مبین اسلام است از زوایای منفی مورد بررسی قرار می گیرد؛ اما به نظر میرسد میتوان با نگاهی تازه وجه دیگر تحولات شعر فارسی و به دنبال آن شعر عربی را - که ناشی از حضور اعراب در ایران است - به طور ویژه و از زاویه ای متفاوت، مورد بررسی قرار داد و تاثیرات مثبت این اختلاط همه جانبه را از منظر فرهنگی و زبانی تحلیل کرد. به این منظور مراجعه به تاریخ تحولات شعر فارسی و عربی در این دوران و چگونگی ارتباط هر کدام با پیشینه خود در کنار روند رو به جلو و تکامل آن در قرن های مختلف دریچه های تازه ای را به تحول تاریخی و اثرات آن زبان و شعر و فرهنگ دو ملت می گشاید.در ایران پیش از اسلام انواع زبان ها، مذاهب عقاید و خط ها رایج بود و قدرت اصلی ادبیات در اختیار دربار و ابزار آن یعنی خط و زبان پهلوی قرار داشت؛ اما با حضور اعراب و از بین رفتن دربار ساسانی و جایگزین شدن خط آسان عربی، این خط و زبان به تدریج از رونق افتاد و با گذشت زمان و طی حدود پنج قرن از بین رفت. ایرانیان در قرون نخستین برای حفظ فرهنگ خود تلاش های فراوانی کردند که ثمره نهایی آن ایجاد وحدت زبانی بود که خط عربی نیز ابزار مناسبی برای رشد و رواج آن شد.در ادامه این مطالعه به اثرات ادبیات ایران بر ادبیات اعراب خواهیم پرداخت.