کارکرد مسجد در کاهش بحران ناشی از حاشیه نشینی ( مطالعه موردی شهرری)

حاشیه نشینی، پیامد انقلاب صنعتی و نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ای بوده و از جلوه های بارز فقر شهری است که در شکلی برنامه ریزی نشده، در درون یا اطراف شهرها ظاهر می شود و در قرن بیست سبب ایجاد بحران­هایی در سطح­های شهرها شده است. هدف از انجام این پژوهش، کاهش پیامدهای حاشیه نشینی از طریق مسجد محوری در شهر ری می­باشد. روش پژوهش در این مقاله کیفی و جمع­آوری داده­ها در آن به صورت مصاحبه از نخبگان و فعالان فرهنگی منطقه شهر ری بوده، به طوری که این مصاحبه تا زمانی ادامه پیدا کرد که اشباع نظری در ارتباط با پاسخ به مساله پژوهش محقق شد. همچنین روش تجزیه و تحلیل اطلاعات، تحلیل محتوا بوده و در آن سعی شد مدلی برای فهم ابعاد کاهش پیامدهای حاشیه­نشینی به دست آید. سوال اصلی این پژوهش عبارت است، چه راهکارهایی متناسب با ظرفیت های موجود در مسجد برای کاهش بحران ناشی از حاشیه نشینی وجود دارد؟ نتایج  بدست آمده از پژوهش نشان می­دهد در دو ساحت بیرونی و درونی مسجد می­تواند در کاهش حاشیه نشینی نقش داده باشد از جمله به نقش­های ذیل می­توان اشاره کرد: جذب جوانان به مسجد، تشکیل غرفه های فرهنگی، ایجاد وام های مساجد برای مردم، استفاده از تخصص و مهارت های جوانان، آموزش های مهارت های اجتماعی، شورای اختلاف در مساجد، ایجاد مراکز مشاوره در مساجد برای زوجین و ... از راهکارهای یافت شده در این پژوهش بوده است