ارائه چارچوب مفهومی سلامت اکوسیستم و رفاه انسان با تمرکز بر اصول برنامه ریزی زیرساخت سبز در مناطق شهری

از بین رفتن و تخریب فضای سبز شهری و حومه شهری می تواند بر سلامت اکوسیستم ها و همچنین سلامت و رفاه انسان تاثیر منفی بگذارد. زیرساخت سبز یک شبکه برنامه ریزی استراتژیک از مناطق طبیعی و نیمه طبیعی شامل فضاهای سبز و آبی و سایر اکوسیستم هاست که برای ارائه طیف گسترده ای از خدمات اکوسیستمی در مقیاس های مختلف طراحی و مدیریت می شود. جدا از کارکردهای اکولوژیکی، زیرساخت سبز به عنوان یک ابزار برنامه ریزی، به منافع اجتماعی و اقتصادی کمک می کند و منجر به دستیابی به مناطق شهری پایدار، تاب آور، فراگیر و رقابتی می گردد. هدف این مقاله تشویق به ادغام اطلاعات بین رشته های مختلف مانند حافظان طبیعت شهری، روانشناسان محیطی و متخصصان بهداشت عمومی برای بهبود بیشتر محیط های شهری و حومه شهری است. این پژوهش از نوع مطالعات توسعه ای- کاربردی به شمار می رود که با استراتژی اکتشافی و به روش تحلیل تم انجام پذیرفت و برای تحلیل داده ها از نرم افزار مکس کیودا(MAXQDA) استفاده گردید. منابع نوشتاری مرتبط با سلامت اکوسیستم، رفاه انسان و زیرساخت سبز به همراه مصاحبه های صورت گرفته با ۱۶ خبره دانشگاهی و همچنین متخصصان این حوزه در شهرداری شیراز که به روش هدفمند انتخاب شدند، کدگذاری شد. در این بررسی، هشت تم اصلی برنامه ریزی زیرساخت سبز انتخاب شدند- اتصال، چند کارکردی، کاربردپذیری، یکپارچگی، تنوع، چند مقیاسی، حاکمیت و تداوم. این اصول قصد دارند توسعه و استفاده از زیرساخت سبز را توسط سازمان های مختلف دانشگاهی و مجری ترویج و ساده سازی کنند و مدلی تعریف شده تر برای مدیریت پایدار به منظور کمک به دست اندرکاران و تصمیم گیرندگان در برنامه ریزی زیرساخت سبز ارائه دهند.