دو زبانگی و چالش های تدریس زبان فارسی در دوران ابتدایی

زبان می تواند زمینه ساز پیشرفت ،انسجام آموخته ها ومشارکت علمی وعملی در دانش آموزان باشد. با توجه به وجود زبان ها وگویش ها ولجهه های متفاوت در کشور ایران مورد بررسی قرار می گیرد. این پدیده ارتباط مستقیمی با قدرت خلاقیت،تبیین قیاسی،مقوله بندی تحلیل وپردازش وتفسیر کودکان دارد. حفظ زبان اصلی (مادری) نزد کودکان دو زبانه می تواند نقش مهمی در زندگی اجتماعی علمی وفردی آن ها داشته باشد. لذا ضروری است تا معلمانی که با کودکان دو زبانه کار می کنند درک بهتری نسبت به نقش اساسی وعملکرد زبان اصلی نزد شاگردان دو زبانه داشته باشند. هدف این مقاله بررسی مسئله دوزبانگی و چالش های زبان فارسی در دوران ابتدایی است که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی انجام شد و نتایج نشان داده که اینگونه افراد با مشکلات - آموزشی و زبانی زیادی روبرو هستند. افت تحصیلی، مشکلات شنیداری، گفتاری، نوشتاری و خوانداری، به خصوص در دوران ابتدایی از جمله مشکلاتی هستند که محصول بیگانگی زبان آموزشی می باشد. یافته های مطالعه ی گویای این است که لحاظ نکردن تفاوت های زبانی در مناطق و نواحی گوناگون در برنامه ی درسی دوره ی ابتدایی و اجرای برنامه آموزشی متحد الشکل در همه ی مناطق و نواحی به فراهم سازی فرصت های آموزشی مناسب منجر نمی شود. از یک سو تدوین برنامه درسی آموزش زبان فارسی در مناطق غیر فارسی زبان با توجه به ویژگی های محلی و منطقه ای می تواند یکی از راهکارهای اساسی برای توسعه زبان فارسی در نظام آموزش و پرورش رسمی کشور است. در کنار جنبه های منفی دو زبانگی ، جنبه مثبت آن تقویت توانایی ها واستعدادهای بالقوه دانش آموزان می باشد.