بررسی مقایسه الگوی کشت کشاورزان در دو حالت کاهش آب در دسترس و اجرای روش آبیاری قطرهای (با رویکرد برنامه ریزی ریاضی مثبت) در شهرستان ارزوئیه

کمبود آب و کاهش تدریجی ذخایر آبی مطلوب، از اصلی ترین دلایل ایجاد محدودیت در تولید محصولات کشاورزی در بیشتر مناطق دنیا از جمله ایران به به حساب می آید. لذا تحقیق در خصوص کاربرد مطلوب از آب و صرفه جویی در استحصال آب از رهیاف های اساسی رشد تولید محصولات کشاورزی است. هدف این تحقیق، پیش بینی واکنش کشاورزان نسبت به تغییر الگوی کشت در قالب سیاست کاهش آب در دسترس و اجرای روش آبیاری تحت فشار و به تبع آن آثار این تغییر الگوی کشت بر سود ناخالص و بازده خالص کشاورزان در سطح مزارع شهرستان ارزوئیه از توابع استان کرمان است. سیاست کاهش آب در دسترس با پیش فرضهای، ۵، ۱۰ و ۱۵ درصد در نظر گرفته شد. دادههای مورد نیاز با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده و تکمیل ۱۰۰ پرسشنامه برای سال زراعی ۱۴۰۱- ۱۴۰۰، جمعآوری گردید. نتایج نشان داد که اتخاذ سیاست کاهش آب در دسترس تحت سناریوی ۱۵ درصد، منجر به کاهش سطح زیرکشت همهی محصولات منتخب شد و سود ناخالص مدل، با اعمال این سناریو، ۴۸ درصد نسبت به سطح مشاهده شده،کاهش یافت. مقایسه این سیاست با اجرای روش آبیاری قطرهای نشان داد که اجرای این روش آبیاری نسبت به سطح مشاهده شده، سودناخالص مدل را به میزان ۷۵/۳۰ درصد افزایش و آب مصرفی محصولات منتخب را به میزان ۲۱۰ درصد کاهش میدهد.