تحلیلی بر ضرورت امنیت در مدیریت بحران

بلایای طبیعی بخشی از طبیعت محیط زیست ما انسانها می باشد و انسان با تمام پیشرفت و توانایی خویش قادر به جلوگیری از بروز آنها نبوده است . زلزله به عنوان مخرب ترین بلایای طبیعی عصر حاضر همواره اهمیت خود را بطور عینی در مناطق شهری نمایان کرده است که بر اساس میزان بزرگی خود می تواند در مدت کوتاهی بحرانهای عظیمی بیافریند. به دلیل قرار داشتن کشور ایران بر روی کمربند زلزله خیز آلپ - هیمالیا زلزله اصلی ترین بلایی است که هرچند یکبار نقطه ای از کشورمان را در معرض اسیب و بحران قرار می دهد و عدم توانایی پیش بینی زمان وقوع آن، بزرگی و فشردگی شهرهای واقع بر روی گسل ها و تراکم جمعیت ساکن در آنها آسیب پذیری جامعه و کشور را جدی می سازد. امنیت و رعایت اصول و مقررات آن در زندگی روزمره ما اهمیت فراوان دارد. این موضوع بهنگام وقوع حوادث و سوانح بواسطه فروپاشی و یا حداقل اختلال در سیستم های اجتماعی ، اهمیت دوچندان می یابد. لذا رعایت اصول امنیت و مدیریت صحیح آن جزو وظایف اصلی مدیران بحران است .با این وصف آسیب پذیری داخلی - نظیر فقر و عدم استحکام ابنیه ، رشد جمعیت و تراکم آن در شهر، مسائل فرهنگی و اجتماعی ، تخریب محیط زیست و فقدان آموزش و آگاهی - موجب تشدید ضایعات و تلفات شده و بر ابعاد اجتماعی و امنیتی انتظامی آن می افزاید . نیروهای انتظامی و امنیتی در این گونه بحران ها نقش بسترسازی برای اقدامات امداد و نجات را داشته و با ایجاد چتر امنیتی انتظامی موجبات عدم سوء استفاده های احتمالی مجرمان و تبهکاران و سهولت ارائه خدمات و تردد بیماران و مجروحین را فراهم می آورد . این نیروها به عنوان نیروی حافظ امنیت و آسایش مردم به دلیل گستردگی زمینه فعالیت ، تنوع وظایف و حضور در اقصی نقاط کشور در اغلب موارد اولین نیروی دولتی است که هنگام بروز هرگونه سانحه ای در محل وقوع حاضر است و چنانچه از مدیریت مناسبی برخوردار باشد، می تواند منشا اثرات مهمی در جامعه بحران زده باشد (چالوک ۱۳۸۳ ، ۳)