تحلیل تغییرات کاربری زمین های کشاورزی و باغی شهر بابلسر با رویکرد مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی

به زعم بسیاری از اندیشمندان گسترش بی رویه شهری یک مشکل جهانی بوده که طی یک رابطه مستقیم منجربه افزایش آسیب پذیری شهری می شود. مقوله ارزیابی پیامدهای ناشی از توسعه در واقع یک ابزار کنترلی است و بررسی آن در ابعاد مختلف نشان داده است که یکی از مهمترین پیامدهای محیطی -کالبدی ، تغییر کاربری زمین کشاورزی و باغی است که به ویژه در مناطقی که بسترمساعدی برای کشاورزی برخوردار هستند، مانند منطقه سواحل شمال ایران، اهمیت بسزایی دارد.تحقیق پیش رو که از حیث هدف کاربردی بوده و به لحاظ روش، توصیفی - تحلیلی است که با هدف آسیب شناسی تغییرات کاربری زمین کشاورزی و باغی و با کمک ابزار و اسناد کتابخانه ای و تصاویر ماهوارهای سالهای ۱۳۶۵ و ۱۳۸۵ شهر بابلسر در محیط نرمافزار ILWIS از زیر مجموعه های سنجش از دور، انجام شده است .بررسی گسترش فیزیکی شهربابلسر با استفاده از مدلهایی همچون هلدرن و شانون نشان می دهد که طی سال-های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۵ شهر دچار گسترش فیزیکی بی رویه شده است و بررسی تغییرات زمین با استفاده از تصاویر ماهواره ای سالهای ۱۳۶۵- ۱۳۸۵ بیانگر تغییر زمین کشاورزی و باغی به سمت زمین ساخته شده شهر را داشته و همچنین نشان می دهد که از کیفیت زمین کشاورزی و باغی نیز طی سالهای مذکور کاسته شده است که مهمترین علت آن به ضعف ساختارهای نهادی و قانونی و اجرای نادرست طرحهای توسعه شهری و رویکرد بخشی در مدیریت سواحل برمی گردد. ازینرو توجه به مدیریت فرایند تغییر این زمین و لحاظ راه حل های مختلف برای آن، از جمله وظایف مدیران و برنامه ریزان است . ازجمله راه حل های مطرح سالهای اخیر در کنترل تغییرات کاربری زمین شهرهای ساحلی ، مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی است که با نگاه یکپارچه و ساختار تشکیلاتی پیشنهادی ، به مدیریت یکپارچه و مطلوب شهرهای ساحلی در راستای کاهش پیامدهای زیست محیطی کمک می نماید.