استراتژی کاهش مخاطرات شهری با رویکرد تاب آوری و سازگاری در برابر تغییرات آب و هوایی

از آغاز هزاره، بسیاری از شهرهای بزرگ به طور فزاینده ای استراتژی های تاب آوری را برای برنامه ریزی و مدیریت طیف وسیعی از خطرات نه تنها زیست محیطی ، بلکه اقتصادی ، اجتماعی ، امنیت غذایی و غیره اتخاذ کرده اند. شهرها در مرکز ایده تاب آوری قرار دارند تا جایی که همزمان بخشی از مشکل نیز بشمار می روند. در عین حال، روشها و ابزارهای موجود برای کاهش خطر بلایا، و به ویژه مدیریت ریسک آب و هوا، ظرفیت های قدرتمندی را برای کاهش قابل توجه خطرات و سازگاری با تغییرات اقلیمی فراهم می سازد. این پژوهش با تمرکز بر سه محور احتمال رویداد، پارامترهای تحت تاثیر قرار گرفته و پاسخ های اجتماعی به بررسی چگونگی زمینه های کاهش خطر بلایا و سازگاری با تغییرات آب و هوایی می پردازد. این مطالعه کاربردی با استفاده از رویکرد کیفی برای جمع آوری دادهها از طریق تجزیه و تحلیل اسناد به روش توصیفی - کتابخانه ای ، با هدف بررسی ارتباطات، تنش ها و زمینه هایی برای پیوند متقابل بین دو موضوع ذکر شده و درک چگونگی واکنش شهرها به بحرانها و خطرات تغییرات آب و هوایی نگاشته شده است . نتایج نشان می دهد شناخت بهتر پیوندها و تمایزات بین استراتژی های ۱CCA و ۲DRR می تواند برنامه ریزی و ارتباطات ساختاریافته تر و هماهنگ تر و همچنین همکاری های بالقوه را در حالی که شهرها برای تغییرات آب و هوایی آماده می شوند، ارتقا دهد. یافته های این پژوهش می تواند اطلاعات مفیدی به مدیران بحران و کاهش بلایا ارائه دهد.