بررسی مقایسه اثربخشی روش تدریس سخنرانی، ساخت گرایی و مبتنی بر تفکر فعال (مشارکتی) بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش تدریس مبتنی بر تفکر فعال (مشارکتی)، ساخت گرایی و سخنرانی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر و پسر مقطع ابتدایی شهر میاندوآب انجام شد.پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی، از نظر روش تحقیق از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری در این پژوهش، کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی (پایه ششم) شهرستان میاندوآب می باشد که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای، انجام گرفت و از مدارس بخش مزبور ۶ مدرسه، (سه مدرسه دخترانه و سه مدرسه پسرانه) و از هر مدرسه یک کلاس به شیوه تصادفی انتخاب گردید. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه ۵۰ سوالی پیشرفت تحصیلی دانش آموزان (سرمد، (۱۳۹۰ می باشد. در آمار توصیفی با استفاده از میانگین و انحراف معیار و در آمار استنباطی با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا)، و آزمون مقایسه دو تایی به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شده است. با استفاده از نرم افزار spss به تبیین و تعمیم پذیری فرضیات تحقیق مبادرت شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین روش تدریس مشارکتی و سخنرانی تفاوت معنی دار وجود دارد و روش مشارکتی تاثیر بیشتری دارد، بین روش مشارکتی و ساخت گرایی نیز تفاوت معنی دار است و روش مشارکتی تاثیر بیشتری دارد. بین روش سخنرانی و ساخت گرایی نیز تفاوت معنی دار وجود دارد و روش ساخت گرایی تاثیر بیشتری بر پیشرفت تحصیلی دارد. با استناد به نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که تفاوت میزان پیشرفت تحصیلی در گروه دختران و پسران؛ در روش تدریس مشارکتی و سخنرانی معنادار است، ولی در روش ساخت گرایی این تفاوت معنادار نیست.