اقدام پژوهی : چگونه توانستم مشکل کم رویی و کم حرفی دانش آموزم زهرا پورصالحی را برطرف کنم ؟

علم از آن نقطه و آن زمان آغاز شد که بشر به فکر حل مسائل مختلف زندگی افتاد. به عبارت دیگر، تاریخ تولد بشر است . بشر اولیه برای حل مسائل و مشکلات خود از ابتدایی ترین مرحله شروع کرد و به کمک برخی از روابط تجربی قادر شد پیرامون خویش را کم و بیش بشناسد و بدین طریق پیچ و تاب و فراز و نشیب هستی آگاه شد یکی از این علوم، علم روانشناسی است . منظور از روانشناسی ، علاوه بر پیشرفت علمی و صنفی ، بهبود بخشیدن به زندگی انسان نیز هست . این علاقه روزافزون روانشناسان به مسائل روزمره و علمی بشر، موجب شده است که دانش ما در افراد، به ویژه کسانی که دچار مشکلات روانی هستند، به طور قابل ملاحظه ای افزایش یابد. عدم سازش و وجود اختلالات رفتار در جوامع انسانی بسیار مشهود و فراوان است . در هر طبقه و صنفی و در هرگروه و جمعی ، اشخاص نامتعادلی زندگی می کنند. بنابراین در مورد همه افراد، اعم از کارگر و دانش پژوه، پزشک و مهندس، زارع، استاد دانشگاه و غیره، خطر ابتلا به ناراحتیهای روانی وجود دارد. به عبارت دیگر هیچ فرد انسانی در برابر امراض مصونیت ندارد.رفتار کم رویی و انزواطلبی ، یکی از رفتارهای نسبتا شایع است که فرد را به شدت آزار می دهد و اگر درمان نشود فرد را به سمت و سوی مشکلات دیگری مثل عدم اعتماد به نفس ، افسردگی ، اضطراب و زود رنجی سوق خواهد داد. عدم احساس توانمندی و کم بودن عزت نفس و نیز ناتوانی در بروز احساسات، بیان افکار و نظریات، خود باعث جدایی فرد از فعالیت های گروهی است .در سال تحصیلی ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ بنده در دبستان دخترانه شاهد شهید حسین اله پرست با دانش آموزی به نام زهرا پورصالحی ، برخورد کردم که دارای مشکل کمرویی وکم حرفی و عدم ارتباط با سایرین بود . با توجه به مشکلات وی ، بنده تصمیم گرفتم که علاوه بر برطرف نمودن مشکلات این دانش آموز، اقدام پژوهی خود را نیز در این رابطه تنظیم کنم .