نقش مدارس در کسب مهارت های اجتماعی دانش آموزان

کسب مهارت های اجتماعی یکی از عناصر اجتماعی شدن انسان در همه ی فرهنگ ها می باشد. مهارت های اجتماعی به رفتارهای آموخته شده و مورد قبول جامعه طلاق می شود که شخص می تواند با دیگران به نحوی ارتباط متقابل بر قرار کند که باعث بروز پاسخ های مثبت و هم چنین مانع بروز از پاسخ های منفی گردد. رفتار اجتماعی بر تمامی جنبه های زندگی افراد سایه می افکند و بر سازگاری و شاد کامی بعدی آنها تاثیر می گذارد. توانایی فرد از نظر کنار آمدن با دیگران و انجام رفتارهای اجتماعی مطلوب، میزان محبوبیت او را در میان والدین، معلمان، همسالان و دیگر افراد جامعه مشخص می کند. اجتماعی شدن فراگردی است که به واسطه آن هر فرد، دانش و مهارت های اجتماعی لازم را برای مشارکت موثر و فعال در زندگی گروهی و اجتماعی کسب می کند. اجتماعی شدن مهم ترین فرایند کسب مهارت های اجتماعی در کودکان است که متاثر از سطوح مختلف بوم شناختی شامل خانواده، مدرسه و جامعه می باشد. مهارت های اجتماعی افراد می تواند تاثیر شگرفی در کارکردهای انطباقی، تحصیلی، کیفیت زندگی، ارتباطات با دوستان و توان بالقوه ی آن ها برای زندگی و آموزش در محیط با حداقل محدودیت داشته باشد. ماسن و دیگران چهار عامل اساسی در اجتماعی شدن و کسب مهارت های اجتماعی را خانواده، مدرسه، هم سالان و تلویزیون می دانند. از آن جا که مدرسه به عنوان دومین نهاد اجتماعی به صورت رسمی در در زمینه ی جامعه پذیری و اجتماعی شدن نقش اساسی و رسمی را دارد، لذا دولت بایستی بلند مدت ترین و دقیق ترین برنامه ها را در زمینه ی آموزش و کسب مهارت های اجتماعی جهت دانش آموزان از طریق اجرای برنامه های مدون، تدوین محتوا، اجرای تدریس و در نهایت از طریق ارزیابی های استاندارد به وجود آورد.