مقایسه و ارزیابی روش های طبقه بندی شاخص NDVI در شناسایی و تفکیک مزارع گندم

امروزه برآورد دقیق از سطح زیرکشت محصولات کشاورزی بویژه گندم اهمیت بالایی در برنامه ریزی امنیت غذایی دارد. فناوری سنجش از دور ابزاری است که با کمک آن می توان با کمترین هزینه و کوتاه ترین زمان و در عین حال بالاترین دقت به این مهم دست یافت. در این مطالعه دو روش طبقه بندی حداکثر احتمال وماشین بردار پشتیبان برای طبقه بندی شاخص NDVI تولید شده از تصاویر سنتینل-۲ به منظور برآورد سطح زیر کشت گندم در شهرستان شوشتر استان خوزستان با یکدیگر مقایسه شده اند. به منظور تهیه نمونه های تعلیمی مختصات ۶۸ نقطه محل که پراکنش مناسبی در سطح منطقه داشتند، برداشت گردید. از این تعداد ۴۸نقطه برای ایجاد نمونه های تعلیمی و ۲۰ نقطه برای ارزیابی صحت مدل های طبقه بندی مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده مدل ماشین بردار پشتیبان با دقت کلی و ضریب کاپای به ترتیب ۹۸/۵و ۹۶/۵ درصد، دقت بالاتری را نسبت به مدل حداکثر احتمال با دقت کلی و ضریب کاپای به ترتیب ۹۷/۸و ۹۵ درصد داشته است. همچنین مساحت مزارع گندم بدست آمده از روش حداکثر احتمال در مقایسه با آمار سازمان جهاد کشاورزی میزان خطای ۱۴ درصدی را نشان می دهد درحالیکه این میزان برای روش ماشین بردار پشتیبان ۷ درصد می باشد که نشان دهنده دقت بالاتر روش اخیر است. یکی از دلایل عملکرد مناسب مدل ماشین بردار پشتیبان را می توان به ماهیت ناپارامتریک این روش و در نتیجه عدم حساسیت به پراکنش و تعداد نمونه های تعلیمی نسبت داد