استراتژی ها، چالش ها، راهبردها و الزامات نظام نوین ترویج کشاورزی

فشار فزاینده جمعیت، فقر گسترده، کمبود شدید غذایی، نا امنی ها اقتصادی و دگرگونی های اجتماعی در اواسط دهه پنجاه، رهبران ملی را بر آن داشت تا خدمات کشاورزی را بازسازی نمایند. این امر موجب رشد نظام های ملی تحقیق و ترویج کشاورزی سازمان یافته با تاکید بر محصولات عمده غذایی گردید. در دهه شصت، کشورهای آسیایی شروع به گسترش تحقیقات از طریق ایجاد موسسات تحقیقاتی جدید نمودند. ادارات و بخش های کشاورزی در مواردی به موسسات تحقیقاتی نیمه مستقل تبدیل شدند. شوراها و سازمان های گوناگونی به منظور تمرکز، هدایت و هماهنگی فعالیت های تحقیقاتیملی در بسیاری از کشورهای آسیایی تاسیس گردیدند. در مراحل آغازین رشد و توسعه تحقیقات کشاورزی که تقریبا تا سال های ۱۹۶۰ میلادی ادامه یافته، کشورهای مختلف به منظور طراحی و اجرای تحقیقات در بخش کشاورزی، موسسات و مراکز تحقیقاتی مختلفی را حسب ضرورت و نیاز خود در مقاطع زمانی مختلف ایجاد نموده اند که با توجه به ماهیت تحقیقات و ویژگی های کشاورزی، این موسسات و مراکز عمدتا به صورت دولتی اداره می شده اند. ترویج کشاورزی به عنوان یکی از نهادهای مرتبط با روستا در نیل به توسعه انسانی، کشاورزی و روستایی نقش مهمی را ایفا می نماید. برخی از نقش های این نهاد انتخاب، ارزیابی و انتقال فناوری مناسب، تبادل اطلاعات و دانش، مساله یابی و مشاوره به روستاییان می باشد. با وجود تحولات زیاد در علم ترویج، هنوز تحولی در اجرای این علم رخ نداده است، از این رو ما نیاز به بررسی چالش ها و راهبردهای این موضوع داریم. بنابراین مطالعه حاضر به بررسی استراتژی ها، چالش ها، راهبردها و الزامات نظام نوین ترویج کشاورزی پرداخته است