اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه دختر سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ شهر اصفهان

در عصر امروز با توجه به دغدغه فراوان دانش آموزان و والدین و همچنین نظام آموزشی نسبت به انگیزش تحصیلی و پیرو آن افت خودکاامدی تحصیلی دوره متوسطه انجام انگیزش تحصیلی دانش آموزان متاثر از خودپنداره های آنان نیز هست. اینکه دانش آموزان چه تصوری درباره خود و استعدادها و توانایی های فردی و کارآمدی خود دارند، در تعیین هدف و میزان موفقیت و شکست آن ها موثر است به پس به تبعه آن عملکرد تحصیلی آنها هم تحت تاثیر می باشداین پژوهش با اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دوره دوم متوسطه ذختر سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ ضرورت داشته است. ابزارگردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه های خودکارآمدی تحصیلی هاشمی نصرتآبادی (۱۳۸۴) و انگیزش تحصیلی گویه های هارتر و جکسون (۱۹۹۲) بوده است. جامعه آماری این پژوهش نیز ۷۰ نفر از دختران مدارس متوسطه دوره دوم ناحیه ۴ شهر اصفهان بودند که به صورت تصادفی تعداد ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر کنترل قرار گرفتند سپس بر روی گروه آزمایش در ۱۰ جلسه، ۹۰ دقیقه ای آموزش روان درمانی مثبت نگر توسط گودوین (۲۰۱۰) انجام شد.پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی بوده و ازلحاظ روش، نیمه آزمایشی میباشد که در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جهت آزمون فرضیه های آماری از آزمون لوین، آزمون کولموگروف-اسمیرنوف جهت بررسی نرمال بودن توزیع متغیرها، تحلیل کواریانس استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش روان درمانی مثبت نگر بر افزایش میزان خودکارآمدی تحصیلی، انگیزش تحصیلی دانش آموزان دختر دوره متوسطه موثر واقع شده است.