موانع سلامت انسان در ملتقای علم النفس ملاصدرا و روانشناختی راجرز و مزلو

میتوان در نظرگاه راجرز و مزلو به عنوان دو اندیشمند روانشناسی کمالگرا و ملاصدرا، فیلسوف بزرگ مسلمان، به تحلیل ویژگیهای انسانهای سالم و بیمار و ریشه های بیماری روحی و روانی انسان پرداخت . در مقاله حاضر این مسئله مطرح شده که از منظر این سه اندیشمند، ریشه های بیماریهای روحی و روانی انسان چیست و انسانی که به بیماری روحی و روانی مبتلا میشود، چه ویژگیهای دارد؟ مقاله، در پاسخ به این پرسش، با روش تحلیل محتوای کیفی، تفکر انتقادی و به شیوه استدلالی و فلسفی به تحلیل اشتراکات و تفاوتهای دیدگاه های سه اندیشمند پرداخته است.از نظر راجرز، ریشه رفتارهای ناسازوار انسان و دور شدن انسان از سلامت، ایجاد مانع یا محدودیت برای روند خودشکوفایی او است و بنابر دیدگاه مزلو، رواننژندی، همان شکست انسان در دستیابی به رشد و کمال شخصی یا به تعبیر دیگر، ابتلا به اموری است که مسخ طبیعت اصیل انسان را در پی دارد. مزلو نشان میدهد آنچه در بیماری روانی انسان نقش اصلی را ایفا میکند، تهدید نیازهای بنیادین و تحقق ارگانیسم است؛ اما طبق دیدگاه صدرا، انسانی را میتوان انسان سالم به شمار آورد که سایر قوای خویش را به خدمت قوه عاقله و نفس ناطقه خویش درآورد؛ بنابراین از نظر او، دست نیافتن دو قوه عقل عملی و عقل نظری نفس انسانی به کمال حقیقی خویش و ابتلای آنها به هیئتهای نامطلوب، ریشه مشکلات انسان است. با تحلیل و مقایسه دیدگاه سه اندیشمند میتوان پی برد که هر سه، معتقدند برخی از سطوح پیشرفته بیماریهای روانی و روحی انسان راهحلی فراتر از رویکرد پوزیتیوستی میطلبد و با مسائل مادی قابل تشخیص نیست؛ اما مزلو و راجرز، در تحلیل ابعاد ریشه هایبیماری انسان، بیشتر بر مسائل ذهنی و درونی و صدرا بیشتر بر دوری نفس عاقله و ب۴عد مجرد انسان از وضعیت فطری و کمال نهایی خویش، تمرکز دارد.