عشق متعالی در آثار جبران خلیل جبران و مصطفی مستور

عشق متعالی در ادبیات معاصر عشقی است به انسان و هم نوعان که خواهان گسترش محبت در تمامی عرصه های زندگی اجتماعی بشر است و با روحیه حق جویی و عدالت سیر و سلوک می کنند، به گونه ای که فرد عاشق گویی در جستجوی عشقی صوفیانه است و زندگی ای آرمانی را در این جهان می طلبد. جبران خلیل جبران و مصطفی مستور رگه هایی از عشق متعالی عارفانه را در آثار داستانی خود بیان کرده اند که با توجه به شهرت جبران و گسترش اندیشه های عارفانه عاشقانه او این فرضیه محتمل است که مستور نویسنده زبردست و صاحب سبک ایرانی در نگاهش به مقوله عشق که بارزترین بن مایه فکری او نیز محسوب می شود، نگاهی به آثار و اندیشه های جبران داشته و بن مایه های فکری عرفانی و عاشقانه خود را تحت تاثیر او پرورانده است . این پژوهش به شیوه تحلیل محتوا و با رویکردی تطبیقی در پی نشان دادن نگاه عاشقانه و عارفانه دو نویسنده است تا فرضیه پیشین را اثبات نماید. از نگاه این دو متفکر، عشق و محبت زیرساخت جامعه انسانی است که انسان را به سمت کمال پیش می برد. عشق از دیدگاه آنان مقدمه دریافت و شناخت خدا معرفی می شود و بر این باورند که خداوند در تمام هستی وجود دارد و جهان جلوهای از ذات الهی و عشق او است .