جاندارانگاری و رویکرد اساطیری در شعر ده شاعر کودک و نوجوان

تخیل بی­مرز و دنیای عاطفی کودکان، زمینه آفرینش فضاها و موجوداتی را برای آنان فراهم می­سازد که به مولود ذهن انسان­ اسطوره­ساز در اعصار کهن یا آن­چه در جهان اساطیر آفریده شده، بی­شباهت نیست. این قابلیت کودکانه همواره مورد توجه و استفاده شاعران کودک و نوجوان قرار گرفته و آنان با بهره­گیری از شگرد جاندارانگاری به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه به ترسیم برآیندهای مشترک ذهنیت کودکان و دنیای اساطیر پرداخته­اند. ماحصل این رویکرد، تکوین گونه­ای از جاندارانگاری مبتنی بر ذهنیت اسطوره­ای در شعر کودک است که در این پژوهش تلاش شده ابعاد و اشکال آن با تکیه بر آثار ده شاعر به شیوه توصیفی- تحلیلی، بررسی و تشریح گردد. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که شاعران در این زمینه تعلق عاطفی کودکان به طبیعت را مد نظر دارند و با تاثیرپذیری ناخودآگاه از الگوی اسطوره­آفرینی و انسان­انگارانه کهن، از شگرد جاندارانگاری به گونه­ای خاص و در سطح تخیل کودکانه بهره می­گیرند؛ بدین واسطه، امکان می­یابند پدیده­ها و مظاهر طبیعت را در موقعیت موجودات ذی­روح و جاندار، ظاهر نمایند و زمینه بازشناخت عاطفی عناصر طبیعت و اشیا را برای مخاطبان کودک فراهم سازند.