سیر تحولات برنامه ریزی شهری در کشورهای در حال توسعه و مقایسه آن با کشورهای پیشرفته

ویژگی های جوامع شهری امروز سبب ناپایداری انسان ها و محیط زیست (محیط طبیعی و محیط مصنوع) شده است. جامعه انسانی و مدنی امروز با وجود مسائلی از قبیل فقر و بی عدالتی، فردگرایی، طمع گرایی، از هم پاشیده شدن روابط اجتماعی، ناپایداری خانواده، آهنگ زندگی روزمره ناموزون و نامتعادل، از بین رفتن هویت شهری، از بین رفتن ثروت های طبیعی و فرهنگی، کاهش مشارکت عموم در فرآیند تصمیم گیری، آسیب پذیری انسان ها و محیط شهری ناشی از حوادث طبیعی (زلزله، سیل و. . .) و انسانی (آلودگی زیست محیطی، تصادفات رانندگی، بزهکاری و جنایت و. . .)، نبود آسایش محیطی در فضاهای زیستی، مصرف بی حد و حصر انرژی و استفاده غیرمنطقی از منابع تجدیدناپذیر و. . . مواجه هستند. تا سال ۲۰۱۵ جمعیت شهری جهان به بیشتر از ۹/ ۳ میلیارد نفر خواهد رسید. قرن بیست و یکم قرن شهر و شهرنشینی است. بیشترین رشد شهرنشینی در کشورهای درحال توسعه صورت می گیرد. در حال حاضر نیز انسان در جستجوی شهر ایده آل است که زمینه توسعه پایدار را فراهم نماید. چنان که در کنفرانس ۱۹۹۲ میلادی سازمان ملل متحد درباره محیط و توسعه، بیانیه ریو توسط ۱۵۰ کشور امضا شد و در آن اصولی برای دستیابی به توسعه پایدار معین شد، توسعه ای که نیازهای انسان امروز را برآورده نماید، بدون این که توانایی نسل های آینده را برای دستیابی به آرزوها و نیازهایشان از بین ببرند.