کاربرد پلاسمای اتمسفری سرد در درمان بیماران مبتلا به سرطان بافت های نرم

سرطان یکی از بزرگترین مشکلات بهداشت و درمان در ایران و جهان است. سرطان بافت ماهیچه ای و غده ای (سرطان پستان) شایع ترین سرطان و دومین عامل مرگ و میر در ایران و جهان است. بهترین روش القای مرگ سلولی در سلول های سرطانی، استفاده از روشی انتخابی است که بالاترین میزان مرگ را در سلول های سرطانی القا کند. در اوایل دهه ۲۰۱۰، اولین شواهد در مدل های ازمایشگاهی، عملکرد ضد توموری فناوری پلاسما مورد مشاهده قرار گرفت. ایده استفاده از پلاسما در پزشکی و اولین کاربرد آن در بیماران به اوایل قرن بیستم برمیگردد در آن زمان، چندین فناوری برای درمان موثر مانند رادیوتراپی و درمان فوتودینامیک اختراع و مورد بررسی قرار گرفت. با اینحال، اوایل قرن بیست و یکم فناوری پلاسمای گازی کشف و برای درمان بیماران سرطانی مورد ازمایش قرار گرفت. علاوه برگزارش های اولیه در شرایط آزمایشگاهی، اولین مطالعات نمونه های توموردر موش های ازمایشگاهی، فعالیت ضد سرطانی پلاسمای گاز را نشان میدهد. در چند سال اخیر، گزارش های آزمایشگاهی زیادی در مورد غیرفعال شدن سلول های سرطانی با استفاده از پلاسماهای گازی ارائه شده است. قرار گرفتن در معرض پلاسما، به ویژه در تسکین بیماران سرطانی دو کاربرد امیدوارکننده با داده های بالینی دارد: درمان حاشیه زخم سرطان حین عمل برای کاهش عود تومور و ارتقای ایمنی ضد سرطانی با استفاده از واکسن های ضد سرطانی اصلاح شده با پلاسما و واکسیناسیون پلاسمای گازی که به طور بالقوه با ایمونوتراپی سرطان ترکیب می شود. مکانیسم عملکرد پلاسما هنوز به درستی مشخص نشده، اما بیشتر محققان این نحوه عملکرد را به مواد تشکیل دهنده پلاسما مانند پراکسید هیدروژن، رادیکال های هیدروکسیل، آنیون های سوپراکسید، اکسیژن تک لایه، نیتریک اکسید و پراکسی نیتریک، رادیکال های پراکسیل و گونه های فعال اکسیژن مرتبط دانسته اند و نقش گونه های فعال اکسیژن را پررنگ تر دانسته اند. یکی از جدیدترین و مهم-ترین روش های تخلیه ی پلاسما، استفاده از پلاسمای غیرگرمایی است اخیرا پلاسما پتانسیل زیادی را برای استفاده در زیست شناسی و پزشکی نشان داده است؛ کاربردهای پزشکی متعددی از جمله اصلاح سطح انعقادخون، ترمیم زخم و درمان سلول-های سرطانی از جمله موارد کاربردی پلاسما به شمار می آید.