شاخص های کیفیت زندگی واحدهای مسکونی

از آنجا که تراکم لزوما بر همه وجوه نیازهای انسانی و جوانب کیفیت زندگی شهری تاثیرگذار نیست، با مرور ادبیات مربوطه تنها روی شاخص هایی از کیفیت زندگی شهری که با تغییرات تراکم جمعیتی تغییر می کند، تاکید می شود. نظرات موافق و مخالف انتخاب انواع تراکم های شهری، در یک نکته مشترک است و آن ارتباط بین فرم تراکمی شهر و کیفیت زندگی است؛ تراکم زیاد جمعیتی همواره به دلیل ارتباط آن با رفتارهای ضد اجتماعی نظیر بزهکاری، انحراف و بهداشت نامناسب مورد نکوهش بوده است.طرح های مسکونی با تراکم بالا می تواند بار اضافی بر تاسیسات و خدمات وارد کند و فشار فزاینده بر زمین و فضاهای سکونتی باشد و برای رشد انسان ها، محیط نامناسب و پر سروصدا پدید آورد؛ تشدید تراکم ترافیک، مشکلات پارکینگ و افزایش تصادفات ترافیکی، ایجاد ازدحام پیاده و ازدحام در تسهیلات حمل ونقل عمومی، محدود کردن فرصت های تفریحی، کاهش دسترسی به فضای باز عمومی و ایجاد استرس روانی از جمله معایب تراکم های بالا است که می تواند تاثیرات مخربی را بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی ایجاد کند، این در حالی است که تراکم زیاد جمعیت شهری باعث سرزندگی و تحرک جمعی تلقی می شود.نواحی مسکونی با تراکم زیاد از نظر میزان مصارف خانگی انرژی برای گرمایش، برق و آب بازدهی بیشتری دارد و هرچه شهرها یا محلات شهری متراکم تر شوند، تعداد سفرهای هر فرد با خودروی شخصی کاهش می یابد.از دیگر مزایای حرکتی تراکم های بالای شهری می توان به کاهش نشر سوخت فسیلی، کاهش آلودگی از خروجی وسایل نقلیه به دلیل استفاده کمتر از وسایل نقلیه، کارآمد کردن زیرساخت ها، کاهش فشار توسعه بر اراضی کشاورزی، افزایش اختلاط کاربری، کاهش جدایی اجتماعی، جذب تجارت، هتل ها و افزایش فرصت های مالی اشاره کرد، اما در مقابل، محلات حومه ای کم تراکم، مکان هایی هستند که از نظر اجتماعی خنثی بوده و به واسطه فقدان تنوع اجتماعی و اقتصادی در آنها به زندگی یکنواخت و ملال آور ساکنان منجر شده است.