هم آفرینی شهری و عدالت اجتماعی در شهرهای هوشمند

هم آفرینی در بخش دولتی به عنوان شیوه جدیدی از مدیریت خدمات عمومی به کار می رود که هدف آن پرداختن به نیازها و چالش های اجتماعی است که در جامعه مدرن به طور فزاینده ای تکه تکه شده اند. شهروندان از طریق هم آفرینی می توانند یک شهروندی فعال و سیاسی را بر مبنای حقوق و تعهدات به بار آورند. شهروندان می توانند خود را به عنوان «سازندگان» خدمات عمومی ببینند و با بسیج نیروها و ایده هایی که کیفیت زندگی شان را بهبود می بخشد، کمک به حل مشکلات کنند. مزایای دیگر هم‎آفرینی دسترسی عمیقا در ارتباط با عدالت اجتماعی و حقوق شهروندان در زمینه دخالت در شهر قرار دارد. موانع هم آفرینی شامل ۱- مقاومت بازیگران بخش دولتی که گرفتار فرهنگ دیوان سالاری بالا-به-پایین و شفاف هستند. ۲- هم آفرینی در موقعیت های عمومی مانند توسعه شهری می تواند راهبردی برای پرداختن به مشکلات پیچیده اجتماعی به ویژه در رابطه با بودجه های عمومی مشکل آفرین باشد و از اینرو به دنبال بهره گیری از منابع جامعه مدنی است. ۳- در ایجاد همآفرینی ابهام در مورد نقش بازیگران از تنش جاری میان دو سنت نشات می گیرد، دو سنتی که هر دو در توسعه هم آفرینی سهیم بوده اند: دموکراسی مشارکتی و دموکراسی مشورتی. به نظر میرسد الگوی شش عاملی مدل مناسبی برا توسعه هم‎آفرینی در شهرهاست که در برگیرنده شهروندمحور بودن، هم آفرینی مبتنی بر همکاری، تاکبد بر سرمایه جمعی، خلاقیت، درنظر گرفتن بافت و بستر در نهایت هم‎آفرینی خود یک فرهنگ است.