تعیین شاخص قدمت ساختمان ها در جهت شناسایی و توجه به بهسازی بافت فرسوده ی شهری (مطالعه موردی : شهرک حسین آباد، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

فرسایش و انهدام ساختمان ها (خصوصا واحدهای مسکونی) که حاصل از گذشت زمان بوده و به علت عدم مراقبت و مرمت مداوم قابل استفاده نمی باشد، موضوع مهم است کمابیش در تمام شهرهای کشور مطرح شده است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای، شهرک حسین آباد می باشد که در منطقه ۱۰ شهرداری شیراز واقع شده است. با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن، استخراج وامید است نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از قدمت ابنیه قطعات به شناخت بافت های فرسوده منجرگردد. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این تحقیق محدوده مورد مطالعه از نظر شاخص های فرسودگی کالبدی (قدمت ابنیه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۲۲۹۱ قطعه در در این حوزه شهری شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نتایج این پژوهش نشان می دهد که ۴۱ درصد قطعات با عمر کمتر از ۲۰ سال دارند و ۵۳ درصد قطعات بالای ۳۰ عمر دارند و ۸ درصد قطعات زمین یا فضای باز می باشند پس بنابراین بنا های افت کرده در این شهرک زیاد هستند، درصد قابل توجه دارند و پراکندگی گستردی دارند که لازم است در اولوییت توسعه شهری قرار بگیرد. نکته قابل توجه در این شهرک، درصد بالای زمین های بایر یا زمین های توسعه نیافته است که هیچ مالیات و عوارضی به شهر بر نمی گردانند و اثرات بدی بر بخش های توسعه یافته همجوار می گذارند و این موضوع بر شدت فرسودگی شهرک می افزاید.